Ben Esra telefonda seni bosaltmami ister misin?
Telefon Numaram: 00237 8000 92 32
Hoogzwanger, en dan sjouwen met zware tas?
Hoogzwanger, en dan sjouwen met zware tas?
Sommige dagen zijn anders dan andere … Vanochtend ging ik al vroeg naar Appie: eerst corvee, dan leuke dingen. Door het gekeet met het personeel liet ik bijna mijn betaalpas liggen. Gelukkig werd deze me nagebracht door een oplettende scholier in een lichtblauwe bedrijfsoutfit. Ik liep door de regen en tegen de wind in naar mijn auto, gooide mijn tas op de passagiersstoel en stapte aan een andere kant in om weg te rijden. En was blij dat ik een auto had.
Bij de stoplichten zag ik een vrouw tegen de wind in klunen met een zware boodschappentas. Zou ik de galante ridder uithangen en aanbieden haar thuis af te zetten? Of liep ik dan weer het risico om in het #metoo-register terecht te komen? Of problemen te krijgen door mijn voorwaardelijkse gevangenisstraf wegen het stalken van een 19-jarige jongedame? Dat laatste is een grapje. Maar wie erin tuinde, leuk! Dat soort dingen bezorgt mij altijd extra plezier!
Bij groen trok ik op en zag de dame nog steeds sjouwen. Ik zag haar nu van achter, maar meende bij het stoplicht gezien te hebben, dat ze in de categorie ‘huwbaar’ viel en in staat van flinke zwangerschap verkeerde. Nog een reden om galant te zijn, dacht ik, en ik sloeg linksaf, zodat ik haar bij het oversteken van een zijstraat kruiste. ‘Wil je een lift?’, vroeg ik, toen ik het raampje had opengedraaid en mijn onschuldigste gezicht had opgezet. Mijn muts had ik afgedaan.
Want met die muts had ik meer weg van een bejaarde bankovervaller. De vrouw was nogal verrast door mijn genereuze aanbod, maar ze was na honderd meter al flink natgeregend en was ook niet echt gekleed op de moesson die over Nederland trok. Maar ja, je zult maar geen auto hebben of dat ding niet beschikbaar hebben omdat manlief hem voor zijn werk nodig heeft. De vrouw keek me nog een keer aan om mete ‘monsteren’ en antwoordde: ‘Graag! Wat aardig!’.
Ik stapte uit, deed de deur aan de passagierskant open, nam de zware tas van haar over en zette die op de achterbank. Het instappen ging niet echt makkelijk vanwege haar enorme ‘toeter’ (ik schatte dat ze nog maar enkele weken hoefde tot de bevalling), maar het lukte uiteindelijk en ik deed de deur voor haar dicht. Toen ik ingestapt was, riep ik: ‘Taxi! Waarheen voert de rit?’ Ze moest lachen en noemde haar adres. Dat was een beetje uit de richting, maar ‘no problem’.
‘Okay, laat die gordel maar los, want dat wordt een heel gehannes. Ik zal voorzichtig rijden, gezien het dure pakketje dat je in je hebt.’ Ze keek me weer ontwapenend aan en ik zag dat ze best knap was. Ik schatte haar een jaar of 25, iets te oud voor iemand wiens fetish tienermeisjes zijn. Maar met de man die haar bezwangerd had, zou ik best een avondje willen ruilen. Dit terzijde, ik was nu een oude Über-chauffeur met fatsoen en zonder meter. Noblesse oblige.
‘Wanneer gaat het gebeuren?’, vroeg ik nogal direct, terwijl ik voorzichtig gekeerd was en de goede rchting uitreed door de woonwjk. ‘Over twee weken ben ik uitgerekend!’, zei ze opgewonden. ‘Goh, dat je dan nog gaat lopen sjouwen met een zware boodschappentas!’. Het klonk nogal verwijtend, maar het was eruit voordat ik het doorhad. Ze zweeg even en zei: ‘Mijn man had de auto nodig voor zijn werk, hij draait weekenddiensten. En ik had gezegd dat ik het wel redde.’
‘Hij heeft aangeboden het na zijn werk te doen, maar hij is een kluns met boodschappen doen en komt altijd met de verkeerde dingen thuis. En vergeet de helft, ook als ik hem een briefje meegeef.’ Ik was even stil en zei: ‘Nou, dapper hoor van je, dat je dan met dit rotweer er toch op uitgaat! Heb je geen buren die even willen bijspringen?’ Ze aarzelde weer even en zei: ‘Ik houd er niet van om afhankelijk te zijn of dingen te vragen aan anderen. Zo ben ik niet opgevoed.’
Ik ging voorzichtig over een verkeersdrempel, bijna stapvoets, en zag haar dankbaar naar me kijken omdat ik geen Max Verstappen-neigingen vertoonde. We kwamen al snel bij het woonerf aan, waar haar huis aan grensde en ik zei: “Mag ik je helpen met de tas naar je huis sjouwen? Of vind je dat vervelend?’ Mijn betrouwbare gedrag had me tot nu toe ‘gered’, want ze zei: ‘Ja, graag, als je dat zou willen doen. En mag ik je dan een kopje koffie aanbieden voor de moeite?’
‘Okay, gezellig!’, reageerde ik. Ik hielp haar met uitstappen, pakte de zware tas van de achterbank en liep achter haar aan. Ze deed de voordeur open, liet mij binnen en deed haar natte jas uit. Ik deed de mijne ook uit, zette de tas in de keuken neer en ze zei: ‘Ga maar in de woonkamer zitten, dan zet ik koffie. Hoe drink je hem?’ Ik vroeg om zwart met suiker of zoetjes en nam op een stoel in de woonkamer plaats. Ze kwam de keuken uit en gaf me mijn koffiemok.
Toen ze ging zitten zag ik dat haar bloes, waar haar opgezwollen borsten in huisden, aan de linkerbovenkant een natte vlek vertoonde. Ze zag dat ik keek en bloosde. ‘Ja, sorry. Maar mijn borsten lekken de laatste weken.’ Ik dacht aan het verhaal dat ik op Xh had gelezen van een geile vrouw die mannen uit haar borsten liet drinken aan het eind van haar zwangerschap en werd aardig opgewonden door die natte lekvlek in die bloes. Lekkende borsten, make my day …
(wordt vervolgd)