Amsterdam Amstel
She looked at him and he felt a spark tingle to his bones
It was then he felt alone and wished that he’d gone straight
And watched out for a simple twist of fate
(Bob Dylan)
Ik zag haar in de trein naar Amsterdam. Ze zat één rij voor me, in omgekeerde rijrichting, aan de andere kant van het gangpad. Ik was als door de bliksem getroffen, zodra ik haar zag. Ze was adembenemend mooi!
Met haar lange, scherpe neus en haar vooruitstekende bovenlip was ze zeker geen uitzonderlijke schoonheid in de klassieke zin van het woord, maar die eigenschappen verleenden haar spitse gezichtje juist iets heel schattigs, waar ik als een blok voor viel!
Ze had halflang, sluik, donker haar, waar haar oren parmantig uit tevoorschijn piepten. Haar flapoortjes gaven haar een heel vertederende uitstraling, waar ik tot in het diepst van mijn ziel door geroerd was.
Ik val nooit op supermodellen met hun perfecte, vaak uitdrukkingsloze poppengezichtjes, maar altijd op échte meisjes met iets eigens… iets unieks. De kleine onvolkomenheden in hun gezicht, zoals een iets te grote neus, een pruimenmondje of flapoortjes, oefenen op mij vaak een enorme aantrekkingskracht uit.
Dit meisje, dat al die kenmerken in zich verenigde, had voor mij iets absoluut onweerstaanbaars!
In mijn ogen was ze met afstand het mooiste meisje, dat ik ooit gezien had!
Omdat ze vrijwel onafgebroken op het schermpje van haar smartphone zat te turen, kon ik schaamteloos naar haar blijven staren, zonder dat ze het merkte. De hele weg van Den Bosch tot aan Amsterdam zat ik haar gebiologeerd aan te gapen. Wanneer ze af en toe even opkeek van haar mobieltje, deed ik net alsof onze blikken elkaar toevallig ontmoetten en lachte ik zo innemend mogelijk naar haar. Dan krulden haar mondhoeken zich tot een flauwe glimlach, vóór ze zich weer over haar schermpje boog.
Mijn hart bonsde in mijn keel; ze had naar me geglimlacht!
Op Station Amstel stapte ze uit. Ik had eigenlijk willen doorreizen naar het Centraal, maar nu stond ik als vanzelf ook op en volgde ik haar. Ik dacht er niet eens bij na. Ik werd als door een onzichtbare kracht gedreven, toen ik achter haar aan de trein uit stapte. Ik kon niet anders, ik moest haar achterna! Hoewel ik geen flauw idee had met welk doel…
Haar hakjes tikten vinnig op de vloer van de stationshal, toen ze met kleine, snelle pasjes naar de uitgang liep. Ik volgde haar op enkele meters afstand. Dat viel nu nog niet op, tussen al die andere reizigers, die zich ook richting uitgang repten. Nu ik vlak achter haar liep, zag ik pas goed, hoe teer en fijngebouwd ze was. Haar strakke, zwarte rokje spande opwindend om haar smalle kontje en onwillekeurig voelde ik een erectie groeien.
Eenmaal buiten sloeg ze meteen rechtsaf, langs de bushaltes. Ik volgde haar nu op iets grotere afstand, zodat het zou lijken, alsof ik gewoon iemand was, die toevallig dezelfde kant op moest.
Tijdens het lopen bedacht ik me, dat ik wel zot leek. Hier liep ik nu, in een voor mij volslagen onbekend deel van Amsterdam, achter een wildvreemd meisje aan, dat waarschijnlijk jong genoeg was, om mijn dochter te kunnen zijn. Wat dacht ik hier in vredesnaam mee te bereiken…? Ik wist het niet.
Het is zeker niet mijn gewoonte om meisjes en vrouwen op straat na te lopen, maar in dit geval was het sterker dan ik zelf. Zoals gezegd; ik had geen keuze, ik kon niet anders!
Omdat ik in gedachten verzonken was, had ik te laat door, dat ik inmiddels iets te kort achter haar liep. Oppassen geblazen! Zo meteen had ze me nog door! Ik hield mijn pas in, om de afstand tussen ons weer iets groter te laten worden.
Het meisje hield even halt tussen een paar geparkeerde auto’s. Ze zette haar handtas op de motorkap van een patserige Amerikaan en rommelde wat in haar tasje, alsof ze iets zocht. Ik besloot haar voorbij te lopen. Ik moest wel, anders had ze me zeker door!
Toen ik haar op nog geen meter afstand passeerde, keek ze plotseling op en beet me op luide, nijdige toon toe: “Wat mot je nou eigenlijk?” Ik schrok hevig. Ik voelde me betrapt en bleef staan. Hoe had ik zo naïef kunnen zijn om te denken, dat ik haar ongemerkt kon volgen?
“Nou…?” snauwde ze afwachtend. Ik stamelde met een hoogrode kop: “N… niets, helemaal niets.” Ik besefte direct, dat het weinig overtuigend klonk. “Waarom loop je me dan achterna?” bitste ze terug.
Haar scherpe Amsterdamse accent klonk mij als zuiderling enigszins onaangenaam in de oren. Het verbrak meteen een deel van de betovering.
Ik verzamelde al mijn moed en antwoordde naar waarheid: “Je bent het mooiste meisje, dat ik ooit gezien heb!”
Nu ontspande haar gezicht zich in een engelachtige glimlach en de betovering was direct weer volledig terug. “Is dat zo?” vroeg ze met een ongelovige blik. “Ja, dat is zo!” antwoordde ik stellig, iets beter op mijn gemak nu.
We stonden elkaar een beetje schaapachtig lachend een poosje aan te kijken, tot ze zei: “Ik zag je daarstraks in de trein ook al gluren.” “Ja, ik kon mijn ogen niet van je af houden”, bekende ik. “Je bent ook zó vreselijk mooi!”
“En wat nu?” vroeg ze. De bitse ondertoon in haar stem was nu weer enigszins terug. Of was het slechts haar harde accent, dat ervoor zorgde, dat haar woorden zo snauwerig klonken?
“Ik weet het niet”, stamelde ik. Even bleef het stil… Ze monsterde me van top tot teen. Op de bobbel in mijn broek bleef haar blik even rusten. Toen zei ze plotseling: “Voor twintig euro wil ik je wel effe aftrekken!” Ik wist niet wat ik hoorde! Ik was al blij, dat ik even met haar mocht praten en nu bood het mooiste meisje ter wereld me zomaar een aftrekbeurt aan! Tegen betaling weliswaar… maar toch!
“Hier?” vroeg ik, nog steeds lichtelijk verbouwereerd. “Verderop is een plantsoen, daar lopen we wel effe naar toe”, antwoordde ze.
Mijn erectie knelde pijnlijk in mijn broek!
Toen we naast elkaar opliepen probeerde ik, een beetje overmoedig geworden, aarzelend haar hand te pakken. Meteen weerde ze me af. “Laat dat!” beet ze me toe. “Ik ben je liefie niet!” Ik mompelde binnensmonds: “Nee, helaas niet!” Maar wel zo zachtjes, dat ze het niet kon verstaan.
Ik vroeg me af, of ik hier nu naast een ordinair snolletje liep, of naast een geraffineerd Amsterdams straatmeisje, dat op haar manier gewoon aardig wilde zijn en dat en passant nog een centje bij wilde verdienen? Ik vleide mezelf met de gedachte, dat het laatste het waarschijnlijkst was. Misschien was die kattige houding wel haar gewone manier van doen?
In het plantsoen aangekomen, zochten we een plaatsje tussen de hoge struiken. Ze hield haar hand op en siste op dezelfde felle toon als tevoren: “Eerst me geld!” Ik haalde mijn portemonnee tevoorschijn, pakte er twee briefjes van tien uit en legde die in haar uitgestoken hand. Toen bedacht ik me en nam nog een briefje van tien uit mijn portemonnee. Ze schonk me weer haar engelenglimlach, toen ik het op de andere twee in haar hand legde. “Maar dan mag ik je wel kussen!” zei ik, een beetje vermetel geworden. “Nou, vooruit dan”, mompelde ze, terwijl ze het geld wegstopte in haar handtas.
Ik legde mijn beide handen op haar smalle schoudertjes, boog voorover en kuste haar teder op haar mond. Het was hemels! Juist op het moment, dat ik met mijn tong haar lippen van elkaar wilde dwingen, trok ze met een ruk haar hoofd weg en zei, weer op die bitse toon: “Ja, zo is het wel mooi geweest! Moet ik je nou nog aftrekken, of niet?”
Ik vroeg me nogmaals af, of die snibbige toon van haar slechts een façade was, waarachter in werkelijkheid een heel lief meisje schuilging, of dat het de natuurlijke bravoure was van een Amsterdamse straatmeid, gewend om zichzelf te beschermen en verweren? Of het dus een bewust gecreëerde houding was, of juist haar normale gedrag?
“Waar wacht je nou nog op?” vroeg ze op dezelfde kattige toon, waar ik inmiddels al een beetje aan begon te wennen. “Ik heb niet de hele dag de tijd!”
Zenuwachtig begon ik aan de sluiting van mijn spijkerbroek te frunniken. Het ging haar blijkbaar niet vlug genoeg, want ze trok snel de rits van mijn gulp omlaag en rukte met een felle beweging mijn broek, samen met mijn onderbroek, een stukje naar beneden. Mijn erectie sprong als een duveltje uit een doosje tevoorschijn. “Zó…! Jij heb al een flinke paal staan, zeg!” riep ze. “…Zeker voor zo’n ouwe vent!” voegde ze er met een vals lachje nog aan toe. “Ho, ho, zó oud ben ik nog niet, hoor!” protesteerde ik, lichtelijk gepikeerd. “Maar je bent wel ouwer dan veertig?” vroeg ze. Dat kon ik niet ontkennen. “Dan ben je een ouwe vent!” concludeerde ze wijsneuzig. Ik besloot maar te verzwijgen, dat ik zelfs ouder dan vijftig was!
Haar slanke vingertjes sloten zich om mijn erectie. Ze streelde teder de schacht van mijn penis met gebruikmaking van al haar vingers en trok zachtjes aan het toompje onderaan mijn eikel. Toen er een grote druppel kristalhelder voorvocht verscheen, smeerde ze deze zorgvuldig uit over mijn geslacht. Toen begon ze me met langzame, plagende bewegingen af te trekken. Het was absoluut verrukkelijk!
“Lekker zo?” vroeg ze, nu iets vriendelijker. “Uh huh…” kreunde ik. Het was zelfs zó lekker, dat ik niets meer kon uitbrengen dan dat! Ik stak mijn hand uit om haar kleine borstjes te bevoelen, door de stof van het witte topje, dat ze onder haar spijkerjackje droeg, heen. Ze droeg geen behaatje, zo stelde ik vast, toen ik de tepeltjes van haar puntige tietjes voelde verstijven. Heel even liet ze me begaan, maar toen veranderde ze blijkbaar van gedachten en kreeg ik een felle pets op mijn hand. “Poten thuishouwen!” snauwde ze.
Maar zo snel liet ik me niet uit het veld slaan. Ik was inmiddels volledig overmoedig geworden van pure geilheid. Dus even later legde ik mijn hand op haar kontje en kneedde zachtjes haar smalle billetjes door de stof van haar rokje heen. Tot mijn lichte verbazing liet ze me ditmaal wel mijn gang gaan. Ik vermoedde, dat ze het eigenlijk best wel lekker vond, maar dit niet wilde toegeven.
Ik verplaatste mijn hand naar haar voorzijde. Voorzichtig liet ik hem onder haar rokje glijden en streelde teder de binnenkant van haar dijen. Verbeeldde ik het me, of ging er een schokje door haar tengere lijfje, zodra ik haar zijdezachte huid beroerde? Ze begon zachtjes te kreunen, terwijl haar grip om mijn lul plotseling veel steviger werd. Ze zette haar benen iets verder uit elkaar. Dit beschouwde ik als een uitnodiging om door te gaan. Mijn hand gleed steeds verder omhoog, tot hij haar kruis bereikte. “Kom je al bijna?” hijgde ze met een lief, hees stemmetje. Niet in staat om een woord uit te brengen, knikte ik van ja. Ik voelde de vochtige hitte van haar poesje door de stof van haar slipje heen tegen mijn vingers. Ik wist, dat ik een orgasme nu niet veel langer meer zou kunnen tegenhouden.
Ze ging met een enorme bekwaamheid te werk. Ze had hier duidelijk ervaring in. Ik was in mijn leven al heel wat malen afgetrokken, zowel door vrouwen als door mannen, maar geen van hen had het ooit zó lekker gedaan als dit meisje! Haar aftrekbewegingen werden allengs sneller en sneller. Ik kreunde zwaar. Toen ze ook nog mijn balzak omvatte met haar andere hand en zachtjes mijn ballen begon te kneden, hield ik het niet langer…!
Ik gromde: “Ik kom!” En met een ingetogen snik spoot ik mijn lading. Het spoot veel verder, dan ik gewend was en het grootste gedeelte kwam op haar rokje terecht. De roomwitte spermaklodders vormden een scherp contrast met de zwarte stof.
Ze deinsde terug. “Téring!” riep ze uit. “Je heb Godverdomme me hele rokje ondergespoten!” De vinnige toon was nu weer volledig terug. “S… sorry!” stamelde ik. “… Normaal spuit ik nooit zo ver!”
Plotseling weer die engelenglimlach, toen ze vergevingsgezind opmerkte: “Nou ja, als dat zo is, zal ik het maar als compliment beschouwen!”
Haar wispelturigheid bleef me verbazen. Het ene moment was ze een kribbig kreng, het volgende moment een schattig, lief meisje!
Ze haalde een papieren zakdoekje tevoorschijn uit haar tas en veegde zorgvuldig de zaadklodders van haar rokje. Nadat ze ook mijn penis had schoongeveegd, hees ik mijn broek weer op en knoopte hem dicht. Ze kneep het spermadoorweekte zakdoekje samen tot een prop en wierp het tussen de struiken. Toen pas zag ik, dat er al veel meer opgefrommelde tissues op de grond lagen…
“Vond je het fijn?” vroeg ze, terwijl ze me met haar grote, donkere ogen indringend aankeek. Een rilling (van verliefdheid?) ging door me heen. “Lief meisje, het was absoluut zálig!” antwoordde ik uit de grond van mijn hart. “Daar ben ik blij om!” zei ze, nu op een lieve toon. ‘Zie je wel!’ dacht ik bij mezelf. ‘Eigenlijk is het gewoon een hartstikke lief meiske!’
Ze gaf me nog een vluchtig kusje op mijn wang, toen draaide ze zich om en begon zich een weg te banen, tussen de struiken uit. “Hoe heet je eigenlijk?” riep ik haar na. Ze draaide zich nog even om en antwoordde: “Samantha… en jij?”
Toen ik zei, dat ik Mari heette, mompelde ze: “Hmm… rare naam!” Op quasi strenge toon voegde ze me ook nog toe: “En je loopt me niet meer achterna! Begrepen?” Ik schudde mijn hoofd, terwijl ze nu echt wegliep.
Van tussen het gebladerte keek ik haar ranke gestalte weemoedig na, in de wetenschap dat het slechts een eenmalige gebeurtenis geweest was.
Alleen achterblijvend tussen de struiken voelde ik me eenzamer dan ooit.
Langzaam sjokte ik even later weer terug naar het station, waar ik alsnog de trein nam naar het Centraal, hoewel ik volledig vergeten was, wat ik ook al weer van plan was te gaan doen in het centrum.
‘s Avonds slenterde ik, met een schrijnend gevoel in mijn geslachtsdelen, doelloos wat rond op de Wallen. Vanachter ieder roodverlicht raam wenkten de hoertjes me, met een hoofdknikje of een subtiel handgebaartje. Van een afstandje meende ik aanvankelijk in het gezicht van iedere donkerharige prostituee de gelaatstrekken van Samantha te ontwaren. Maar als ik dan naderbij kwam en de vermoeide en wezenloze uitdrukking op hun veel te zwaar opgemaakte gezicht zag, verdwenen mijn lustgevoelens als sneeuw voor de zon!
Ik kon het engelengezichtje van Samantha maar niet uit mijn hoofd zetten. Waarom moest ze ook in dezelfde trein zitten als ik? Waarom was ik haar in Godsnaam achterna gelopen?
Door een eenvoudige speling van het lot, hadden onze paden elkaar kort gekruist, maar helaas niet meer dan dat…
In de weken die volgden, heb ik nog meerdere dagen op Station Amstel rondgehangen, in de hoop, haar weer tegen te komen.
Maar ik heb haar nooit meer gezien…